Άστεγα Πουλιά

Να ΄μουν λέει αστέρι μέσα στ΄ ουρανού τ΄ αστέρια
να ταξίδευα με μηχανή του χρόνου σε πειρατών λημέρια
τους χειμώνες να ζέσταινα μια φάτνη στης Βηθλεέμ τα μέρη
τα καλοκαίρια να ρωτάω τη σελήνη αν μ΄ αγαπάει ποιος ξέρει
κι όταν πέφτω τα παιδιά να εύχονται η αγάπη να φέρει.

Να ΄μουν λέει αέρας γλυκός της άνοιξης αέρας
να ντυνόμουν το ηλιοβασίλεμα της κάθε μέρας
με χίλια αρώματα χάδια ανάσες και φιλιά
να ΄μπαινα στο στήθος σου σαν του τσιγάρου τη φωτιά
που άναψαν παιδιά να ζεστάνουν τ΄ άστεγα πουλιά.

Να ΄μουν λέει ωκεανός διάφανος κρυστάλλινος φωτεινός
από καράβια φωτισμένα που τ΄ αγκαλιάζει ο βυθός
ο Οδυσσέας τη μάγισσα Κίρκη εφιάλτες να κερνά
για να ξεχάσουν το δρόμο για της πατρίδας τη καρδιά
κι εγώ να ζω στα παραμύθια να μ΄ αγαπάνε τα παιδιά.

Να ΄μουν λέει δένδρο ένα μεγάλο δένδρο
κι οι ρίζες μου να έφταναν στης γης το κέντρο, το κέντρο
ν΄ απλώνω μέσα στο δάσος, στο δάσος τα κλαδιά μου
να φωλιάζουν του κόσμου οι ζωές, οι ζωές στα σωθικά μου
στα σωθικά μου σαν να ΄τανε παιδιά μου.

 
Loading...